Praatjes in je straatje

Tineke Nennie-de Kraa

Contact met de buren was vroeger iets vanzelfsprekends waarvoor je niet speciaal moeite hoefde te doen. In hun bovenhuis in Scheveningen schoven mijn opa en oma gewoon het raam omhoog en riepen naar een bekende beneden op straat ‘Goeiemorgen, alles goed bij jullie?’ Zelf woonde ik tot mijn vijftiende op een flat waar je de medeportiekbewoners op de trap ontmoette of op het balkon sprak. Met de verhuizing naar een eengezinswoning was er opeens communicatie mogelijk via de tuin. Onze Russische buurvrouw, klein van stuk, klauterde op de vuilnisbak om op ooghoogte met mijn ouders te kunnen praten. ‘Lusten jullie borsjt?’ vroeg ze soms, tegelijk een pannetje met haar zelfgemaakte Oost-Europese bietensoep over de schutting aanreikend. Verrukkelijk!

Op oude zwartwit foto’s zie je vaak een levendig straatbeeld: mannen vóór hun huis gemoedelijk hun pijp rokend en vrouwen druk in gesprek met elkaar. Een komisch schilderij van Marius van Dokkum toont een ouder echtpaar: zij schilt de piepers, hij staat op een ladder maar kiepert per ongeluk zijn blik verf om. Prompt vliegen de klodders op haar kleren wat hem een knap nijdige blik oplevert.

Eerlijk gezegd lijken wij wel een beetje op dat stelletje, behalve dan die chagrijnige blik, want bij ons staat humor hoog in het vaandel. In Leusden zaten we graag voor ons rijtjeshuis, genietend van het late middagzonnetje. Ik vouwde was of maakte groente schoon en Ton las een tijdschrift of krant, mét een kop koffie. Toen ik een keer ging koken heb ik binnen aan het raam boven zijn hoofd de tekst gehangen ‘Gratis af te halen!’ met een pijl naar hem. Veel buren die langs liepen schoten in de lach en knoopten meteen een vrolijk praatje met hem aan. Pas jaren later volgden nieuwe buren ons voorbeeld en kwam er een tweede bankje in de straat, zonder gekke teksten!

Vooral in een dorp als Renswoude nemen mensen de tijd voor een praatje. Waar je ook loopt, je ontmoet regelmatig iemand met wie je onverwachts een geanimeerd gesprek krijgt. Inmiddels prijkt ook hier een bankje in de voortuin waar we af en toe in de ochtend- of avondzon te vinden zijn. ‘Hé, zitten jullie hier!’ reageren de buurkinderen verrast als ze de voordeur uitstappen en ons opeens pal naast zich ontdekken. ‘Kijk, ik heb een mooie veer’, zegt ons buurjongetje trots, terwijl zijn broertje tussen ons in kruipt. ‘Ton, doe je mee met tikkertje?’ vragen andere buurkinderen weleens, wat hij zich geen tweede keer laat zeggen. Nóg meer kinderen wippen even aan waardoor het een gezellige boel wordt!

Zeker een aanrader, zo’n bankje! Het brengt spontaan praatjes in je straatje!